yaktım...
evet evet yaktım
evet evet yaktım
bende yaktım en çok istediğim şeyi...
düşünmedim...
biliyordum çünkü
düşünseydim vazgeçecektim
vazgeçseydim eğer kendime zarar verecektim
yakmak onu onu unutmak için kullanılan
ufak bir yoldu.
evet
kalıntılarını yaktım.
yaktım gözümün önünden kaldırdım
ama onu kalbinden kaldıramadım
olmayacak bir şeyi istemekti onu istemek
ama ben ısrarla istiyordum yılmadan usanmadan..
olacağına inandırmıştım kendimi
annemi de
ama bir gün annem yüzüme
ama bir gün annem yüzüme
gözlerimin taa içine baktı ve olmaz dedi.
daha öncede demişti ama
sesi "hayır olur,olacak"diyordu.
gözleri de sesini destekliyordu
ama bu sefer taa iliklerine kadar
"olmaz!"diyordu...
biliyordu ses çıkarmayacağımı.
o yüzden konuşuyordu ve bu kadar rahattı
ben
sadece gözlerine gözbebeklerine
"yapma bunu bana"demeye mecali kalmamış gibi bakıyordum
yordundu bakışlarım
birisiyle konuşamayacak
birine derdini anlatamayacak kadar yorgun
yüreğim
aahh benim zavallı küçük kalbim
ne de güzel çarpardın küçükken
dertsizken
şimdi ise parçalarını toplamayacak kadar yorgun
niye kırmışlardı seni?
niye yıkmışlardı hayyallerini?
niyebu kadar acımasız davrandılar ssana?
niye dayanmak direnmek istemedin
oysaki küçüçük zararsız ve mutluyduk...
yoksa suç onda değil bende mi
seni niye korumadım?
seni niye direnmeye teşvik etmedim?
evet vet
suç bende
hem seni korumadım
hem de hayal kurdum
yoo yoo
hiç direnmedim bende
hiç direnmedim bende
direnecek gücüm mü yoktu yoksa
direnmek mi istemedim?
bir "hayır"ı ilk defa bu kadar redsiz kabul etmiştim...
ve şimdi şu şarkıyı söylüyorum
"unut onu gönlüm
unut onu sen de..."
z.d.
