yakubun aynalarda ağladığı kadar var

ne yazacaktım unuttum. unuttum ya unuttuğum günlerden biriydi.hayır yakub seni taklit etmek istemedim.seni taklit edemezdim.bensin artık sen yakub.benim bir parçamsın. tele değen her yay bizdendir yakub.her acı bizden.sevgi bizden.nefret bizden.varlık bizden.yokluk bizden. ayırmaya kalkışma yakub. bunun arkasında bizim yokluğumuz var...

selamlık

nihayet:  bir oğlunuz olsa ona ne öğüt verirdiniz?

zeynebce: bilmem bir oğlum yok...ama derdimki merhametli ol,adaletli ol,hak bildiğinden ayrılma.gerçi bunları kızıma da söylerdim.çünkü merhamet adalet ve hak bizi insan yapan belkide en önemli unsurlardır.birde cesur olmalarını söylerdim. hata yapmaktan korkmamalarını hala ümitvar olup cesur olmalarını söylerdim.artık insanlar korkuyolar.zibidi olmaktan kanlarının deli akmasından korkuyolar.gençlik ateşi yansın içlerinde.benim gençliğimde başarısızlıkla sonuçlanan pek çok girişimim oldu.pişman değilim.bu hatalar beni bugün koruyolar.böyle derdim.bide kızıma modaya diren yenik düşme asi ol derdim.zira ihtiyacımız olan kadınlar böyleleri.

boğaza kaçan erik

söylenecek söz kalmadığında bir damla süzülür insanın gözünden.ve ardından damlalar...kırılan kalbin acısıdır bu.bir damla ardından bir damla daha.boğazına birşey kaçınca insan boğulur.o kadını çeşmenin başında gözyaşına boğan neydi?yani başındaki erkek miydi onu ağlatan?yoksa erkeğin kalbinde olmayan mı?o kadın yoktu orda.orda başka bir kadın vardı ve erkek bunu asla bilemeyecek.bir kadın ağladığında ancak bir kadın anlar onu.ağlamasına sebep başka bir kadın olsa bile...