bir gün yürüyordum kıyıda
.kulağımda inceden bir müzik
.bilmem ne kadar olmuştu yürüyeli
 buldum kendimi bir ovada
önceden buralar denizmiş
gözlerini kpadıkça insan hissizleşmiş
biri bir mektup yazmış dostuna
unutmuş onu kurak bir ovada
belli ki kırılmış kalbi
yine de gereğini bellemiş
açtımki mektuptan rutubet kokusu fışkırtı her yana
ağlayan sayfalar yıllarca koku yapmıştı belli ki
''sevgili dostum,'diye başlıyor yorgun dost
''içimde sana karşı sevgi, saygı ve kırgınlıktn başka bir şey yok.seni o kadar seviyorum ki kırgınlıklarımı sadece seninle paylaşmak istiyorum.elimde tuttuğum yuları sana verip derin bir uykuya dalmak istiyorum.''
iyiden iyiye kırılmış kalbi
kırılmış ki zehirden acı bu sözleri yazmış dostuna
''yıllardır uyumuyorum.birisi kırdı kalbimi yıllar önce.bende önümü rüzgara açarak ferahlattım kendimi.o gün bugündür uyumuyorum.birileri ağlar benim omzumda.sırlarını döker, dolaplarını açarlar.o dolap o kadar derindir ki akıllarına gelmez halimi sormak.bende susar dinlerim.kızmadım kırılmadım çünkü seninle tanışana kadar ihtiyacını duymadım.insanların beklentilerini yükseltmişim farkında olmadan.şimdi ise kendimi azaltmak için yazıyorum bunları sana.hakikate ulaşmak için kendimi yok ediyorum.sana olan kırgınlıklarıma susmak istemiyordum.sana kırılmamak istiyordum.kırılarak  kırldıkça keskinleşerek sana haksızlık mı yapıyorum? dedim kenid kendime.ve sana bu satırları yazdım.sevgili dostum.sana karşı içimde sevgi ve saygıdan başka hiçbirşey yok.hadi biraz azalalım...''
ve devam edilyor beş sayfa boyunca
bir şeyler yeşeriyor azaldıkça
azlığın içnde bitiveriyor yeniden umutlar
azlığın içinde biri küllerinde tekrar yaratılıyor
azlığın içinde bir yürek intiharın eşiğinden dönüyor..
ve bir baktım ki ova yeniden yeşillenmiş
hayat dolmuş birilerinin kalbi
bir şiir yazılmış belli ki
kalbi kırık bir dosta...